در لس آنجلس، کارگردانان برای نجات یک سینمای برجسته با هم جمع شده اند. چرا بریتانیایی ها همین کار را نمی کنند؟ | فیلم
Oیکی از دوست‌داشتنی‌ترین سینماهای لس‌آنجلس – تئاتر دهکده عظیم و نگهبان در وست‌وود – توسط جیسون ریتمن، استیون اسپیلبرگ، کریستوفر نولان، لولو وانگ، کلوئه ژائو، گیرمو دل تورو، الکساندر پین، آلفونسو کوارون، رایان کوگلر، بردلی کوپر، خریداری شده است. جینا پرینس-بایتوود و بسیاری از فیلمسازان دیگر.
این خبر اشاره‌ای به اوایل هالیوود در مورد آن دارد، زمانی که در سال 1919، چهار فیلمساز بسیار متفاوت – چارلی چاپلین، مری پیکفورد، داگلاس فیربنکس و دی‌وی‌دی.
این اولین بار نیست که کارگردان ها ویترین مغازه را می خرند. کوئنتین تارانتینو صاحب دو تئاتر در لس آنجلس است، از جمله ویستا. و در سال 1970، استاد آوانگارد یوناس مکاس را با هم تأسیس کرد آرشیو فیلم گلچین در نیویورک، که هنوز لبه های فرهنگ سینما را برق می بخشد.
در بریتانیا، برخی از فیلمسازان تلاش کرده اند. برای مثال اینجا در اسکاتلند، جرمی توماس، که تهیه کننده فیلم آخرین امپراطور برناردو برتولوچی و تصادف دیوید کراننبرگ بود، مدتی مالکیت مشترک Cameo Picturehouse ادینبورگ بود، و حتی من و تیلدا سوینتون برای مدتی با پاپ آپ شبیه به Brigadoon وارد دنیای پروژکتورها و پاپ کورن شدیم. سینمای رویاهای سالن رقص بالرین.
اما در شرایطی که سینماها در چندین شهر – بریستول، ادینبورگ و غیره – با مشکل مواجه هستند یا بسته می‌شوند – چرا کارگردانان بریتانیایی برخی از آنها را نخریده‌اند؟
اولین پاسخ واضح، پول است. تعداد کمی از ما کارگردانان از راه دور به اندازه ای درآمد کسب می کنیم که بتوانیم چند صد هزار مازاد داشته باشیم.
سپس این واقعیت وجود دارد که بخشی از مدار سینمای بریتانیا صرفاً یک تلاش بخش خصوصی نیست. شبکه‌هایی مانند Picturehouse، Vue، Everyman و Curzon همگی فیلم‌های جسورانه‌ای مانند The Zone of Interest نشان می‌دهند، اما فراتر از آنها سینماهایی وجود دارند که مقداری بودجه عمومی را از BFI از طریق لاتاری ملی و شبکه تماشاگران فیلم یا شوراهای محلی دریافت می‌کنند. مثلا.
این مبالغ اندک هستند و امن نیستند – بودجه شورا به ویژه در حال از بین رفتن است – و برای دسترسی به آنها سینماها و مراکز هنری اغلب به خیریه تبدیل می شوند. شما می توانید به آنها کمک مالی کنید اما سرمایه گذاری نکنید زیرا آنها برای کسب سود وجود ندارند. آنها فصل‌های تخصصی و در بهترین حالت آموزش فیلم را انجام می‌دهند، بنابراین سازمان‌های صرفاً تجاری نیستند. نتیجه؟ صحنه نمایشگاه فیلم در بسیاری از شهرهای بریتانیا گسترده تر و غنی تر از شهرها و شهرهای مشابه در ایالات متحده است.
پس از سال‌ها کاهش بودجه، این مدل سینما با نخ آویزان است، اما از هر یک از فیلمسازان بزرگ ما – لین رمزی، جاناتان گلیزر، شارلوت ولز، ادگار رایت، آندریا آرنولد، دنی بویل، استیون فریرز و غیره – بپرسید. خواهم گفت که نخ یک راه نجات است. آن سینماها جایی هستند که شما فیلم‌های جسورانه‌تر و جسورانه‌تری را می‌بینید که آتش کار شما را شعله‌ور می‌کنند. در مورد خودم، در خانه فیلم ادینبورگ در دهه 1990 یک مستند دیدم به نام ارتش برهنه امپراطور به راه می افتد، که فیلمسازی من را احیا کرد. خانه فیلم 15 ماه پیش بسته شد، اما یک طرح نجات به نظر می رسد در حال جمع شدن است
پس از ارتقاء خبرنامه
فیلمسازان آمریکایی به دلیل علاقه ای که به سینما داشتند، تئاتر دهکده را خریدند. آنها نگهبانان آتش هستند و مطمئناً با بازگشت سرمایه خود بازنشسته نمی شوند. و مدل سبک بریتانیایی که بودجه عمومی آن تامین می‌شود نیز در مورد اعتقاد به فیلم به عنوان یک شکل هنری غنی‌کننده است. آیا راهی برای ازدواج با این مداخلات هدایت شده مشابه وجود دارد؟
در رم، دوست داشتنی نووو ساچر متعلق به کارگردان Nanni Moretti است. همین پایین خیابان است سینما ترویسی، یک سالن سینما و مرکز مطالعاتی الهام بخش که توسط یک بنیاد اداره می شود و توسط بودجه فرهنگی دولتی حمایت می شود و اغلب مملو از تماشاگران جوان است. این بهترین مکان در رم برای نمایش فیلم شماست. آیا ما در بریتانیا نمی توانیم این دو رویکرد را با هم ترکیب کنیم؟ چهره‌های فیلمساز که با شرکای اجتماعی کار می‌کنند؟ این گروه سینما برای همه از 1600 انجمن یا باشگاه فیلم در بریتانیا پشتیبانی می کند. این 1600 فضای سینمای مردمی است…
به ایالات متحده نگاه کنید و مدل جالب دیگری را مشاهده کنید. تراورس سیتی، میشیگان، دارای دو سینمای باشکوه، State و Bijou است. آنها تحت مالکیت و اداره هستند جشنواره فیلم تراورس سیتی (که من چند سال در هیئت مدیره آن نشستم) که توسط مایکل مور تأسیس شد. ایالت خیره کننده است، 2000 چراغ فیبر نوری در سقف خود و پرده های مخملی مخملی دارد. وب سایت آن در مورد تاریخچه و اخلاق خود صحبت می کند: «خانه فیلم تاریخی مرکز شهر تراورس سیتی در سال 2007 بازسازی شد و به عنوان یک سالن سینمای هنری در سراسر سال، مبتنی بر جامعه و داوطلبانه متولد شد. پرورش حس اجتماع و کشف تنها با نمایش بهترین ها. فیلم‌های مستقل و اکران جدید موجود، ایالت به ارائه مجموعه‌ای از فیلم‌هایی که به‌دقت انتخاب شده‌اند، اختصاص داده شده است که تجربه انسان را به شیوه‌های متحول کننده به تصویر می‌کشد.»
به نظر می رسد کار می کند. یک فیلمساز سرشناس و طرفدار جامعه، “برای به تصویر کشیدن تجربیات انسانی به روش های دگرگون کننده”. آیا فیلم امروز پرنورتر از سال‌های اخیر است؟ اگر چنین است، بیایید شعله های آن را شعله ور کنیم.
