دریاچه قو؛ Danses Concertantes / درامر متفاوت / Requiem – نقد و بررسی | باله

تیاو وضعیت دریاچه قو تغییر کرده. زمانی که در بازی‌های سنتی سه بازیگر در میان برابر بود، ترکیب موسیقی چایکوفسکی با داستانی دلخراش از فداکاری و عشق و برخی رقص‌های باشکوه استاد قرن نوزدهم ماریوس پتیپا و شاگردش لو ایوانف.

در حال حاضر آن را به عنوان باله نام تجاری، پرکننده خودکار صندلی، و از این رو پرکننده خزانه دیده می شود. این امر حضور آن را در کارنامه باله سلطنتی تا 28 ژوئن توضیح می دهد، با 11 بازیگر مختلف که به نوبت شاهزاده زیگفرید غمگین، عشق افسون شده او ادت و اودیل دوگانه شیطانی او را انتخاب می کنند. با این حال، نمی‌دانم افرادی که برای اولین بار باله را می‌بینند، از تولید دست و پا گیر که شرکت در حال حاضر در حال رقصیدن آن است، چه برداشتی می‌کنند.

این بنا که در سال 2018 به سفارش مرحوم لیام اسکارلت ساخته شد، به زیبایی توسط جان مک فارلین طراحی شده است و توسط دیوید فین به گونه ای روشن شده است که کنار دریاچه را با نوری زرد رنگ پر می کند. اما این یک متن رقص متقاعد کننده نیست، و داستان را به شیوه‌هایی تحریک‌کننده و نه افشاگرانه درگیر می‌کند.

به نظر من سؤالات اشتباه پرسیده می شود. در مواجهه با یک تراژدی در مورد یک شاهزاده مالیخولیا که نمی تواند یک زن را از زن دیگر تشخیص دهد، و شاهزاده خانمی که توسط یک جادوگر جغد به قو تبدیل شده است، مطمئن نیستم که کسی بپرسد: “انگیزه جغد چیست؟” با این حال، زمان زیادی در اینجا به پاسخ دادن به آن اختصاص داده شده است.

هنر رقصندگان چنین نگرانی‌هایی را تغییر می‌دهد. ماریانلا نونیز و وادیم مونتاگیروف عمیقاً در کلاسیک گرایی خود کاوش می کنند تا جفتی دقیق و عاطفی ایجاد کنند، چالش های فنی را به راحتی پشت سر بگذارند، اما همچنین زمانی را برای خیره شدن به چشمان یکدیگر و گفتن داستان پیدا می کنند. در یک بازیگر متفاوت، حس ذاتی ویلیام بریسول از درام، زیگفرید را قابل درک می کند در حالی که فومی کانکو در نقش اودیل خیره می شود اما در نقش اودت بسیار تسلیم ناپذیر است. فیلم قوی سیاه اشتباه می کند؛ این اودت است که انتقال شخصیت سخت‌تر است، و پشت انعطاف‌پذیر نونیز و توانایی ذوب بازوهایش به شکل بال‌های قو، زیباترین بخش یک تفسیر هیجان‌انگیز است. سپاه باله یک شگفتی است.

در میان تمام این قوها، یک لایحه سه گانه باله که کنت مک میلان، طراح رقص دراماتیک بزرگ سلطنتی را جشن می گیرد، تنها تعداد انگشت شماری اجرا دارد، با این حال بینش خوبی هم از آثار او و هم در تاریخ باله بریتانیا دارد. برخی از رقصندگان امروزی با عجیب و غریب های شدید دست و پنجه نرم می کنند Danses Concertantes (از سال 1955 تا اثر استراوینسکی)، اما همه به تفکری آرام و پر از غم و اندوه می رسند. مرثیه (1976)، به Fauré، و قدرتمندانه توسط Lauren Cuthbertson و Bracewell رهبری می شود.

در این بین، وجود دارد درامر متفاوت، از سال 1984، یک تبلیغ شیوا برای قدرت رقص برای گفتن داستان های مهم، برخورد اکسپرسیونیستی آن با بوشنر وایزک مانند همیشه آزار دهنده و با تعهد قابل توجه توسط ناتالیا اوسیپووا و ریس کلارک اجرا شد.

رتبه بندی ستاره ها (از پنج)
دریاچه قو ★★★★
Danses Concertantes / درامر متفاوت / Requiem ★★★★