رای دهندگان “دیوار آبی” در گودالمینگ و اش در مورد شانس صدراعظم برای تصدی کرسی شک کردند | لوک تریل

دبلیودر حالی که کنفرانس حزبی آنها با اختلاف بر سر HS2 منفجر شد و سخنرانی پادشاه تحت الشعاع اظهارات سوئلا براورمن در مورد بی خانمانی قرار گرفت، بیانیه پاییز هفته آینده یکی از معدود فرصت های باقی مانده برای دولت برای ارائه یک طرح جدید برای مردم است. گروه تمرکز ما دیشب به صدراعظم، جرمی هانت، پیشنهاد می‌کند که کارش را تمام کند – نه فقط برای تقویت همکاران آسیب‌پذیر، بلکه حتی برای جلب مجدد رای‌دهندگان در حیاط خلوت خود.

رای دهندگانی که محققین از آنها بیشتر در مشترک صحبت در گودالمینگ جدید و صندلی خاکستر بخشی از به اصطلاح “دیوار آبی” بود. بیشتر آنها حامیان مادام العمر محافظه‌کاران بودند – زیرا نگران مسائلی مانند افزایش هزینه‌های مدارس خصوصی یا فشار بر صاحبخانه‌ها و نگرانی‌هایی که اغلب می‌شنویم هزینه‌های روزمره زندگی بیشتر می‌شوند. رای دهندگانی مانند اینها در سال 2019 به محافظه کاران چسبیدند، علیرغم اینکه بوریس جانسون را دوست نداشتند، زیرا می ترسیدند جرمی کوربین بدتر باشد. چهار سال بعد، خلق و خوی که توسط هدر، یک مدیر فروش خلاصه شد، این بود که دولت به پایان خط رسیده است که مانند «یک قطار فراری» رفتار می کند.

وقایع این هفته هیچ کاری برای از بین بردن این تصور از هرج و مرج انجام نداد. این گروه احساس می کردند اخراج براورمن از سمت وزیر کشور اجتناب ناپذیر است. همانطور که جولی، یک توسعه دهنده املاک، توضیح داد، “دولت در حال از دست دادن اعتبار بود زیرا … او فقط آنچه را که می خواست انجام داد و همیشه آنچه را که می خواست گفت”. جف، مشاور استخدام، اضافه کرد: “در مورد چنین موضوعات حساسی (نظرات او) فقط نفرت بیشتری را برانگیخت… این کاملا غیر مسئولانه بود.”

این واکنش به براورمن ناشی از لیبرالیسم بی شرمانه نبود – در واقع، این گروه با برخی از اهداف او موافق بود. آنها فکر نمی کردند که اعتراضات طرفدار فلسطین در آخر هفته یادبود برگزار شود، و علیرغم همدردی با پناهجویان که از کانال کانال عبور می کنند، آنها متعجب بودند که چرا در کشورهای امن در مسیر توقف نکرده اند. این نحوه صحبت وزیر کشور سابق و برخورد با مشکلاتی بود که آنها دوست نداشتند.

این حس تشخیص درست، راه حل نادرست به اندازه بحث در مورد سیاست رواندا برای حذف پناهجویان به وجود نیامد. همه اعضای گروه می خواستند سرکوب باندهای جنایتکار را ببینند، اما رواندا آنها را ناامید کرد. دیل، که در بخش منابع انسانی کار می کند، پرسید که چه اتفاقی برای “افراد دگرباش جنسی بروند به کشوری با حقوق مشکوک”. هیلی، یکی از مدیران خیریه، اضافه کرد: «اگر به نظر می رسد ارسال آنها ایمن نیست، این کار درستی نیست،» در حالی که هدر متعجب بود که چرا ما نمی توانیم کسانی را که به دلایل اشتباه عبور کرده اند، بفرستیم.

خروج از کنوانسیون اروپایی حقوق بشر برای اجرای این سیاست، شروع کننده نبود. همانطور که بری، یکی از مدیران تاسیسات، می گوید: “ما به برخی قوانین نیاز داریم و ما در آنها ثبت نام کرده ایم.” جولی از این هم فراتر رفت: “من همیشه به محافظه‌کاران رای داده‌ام… و اگر آنها این دستور کار را پیش ببرند، من خجالت می‌کشم که خودم را محافظه‌کار بنامم.”

مثبت تر از آن برای دولت، اگر مخاطبان هدفی برای بازگرداندن دیوید کامرون به کابینه وجود داشت، این گروه بود و تأثیر مطلوب را داشت. آن‌ها احساس کردند که بازگشت نخست‌وزیر سابق منعکس‌کننده «ثبات» است، هیلی منعکس می‌کند که «دانش قدیمی همیشه خوب است»، جولی از اینکه ما «یک سیاستمدار فوق‌العاده باتجربه بازگشته‌ایم» استقبال می‌کند، و جف فکر می‌کند بازگشت کامرون محبوب خواهد بود، اما افزود: “این بوی ناامیدی می دهد که آنها مجبور شده اند برای به دست آوردن هر نوع ثباتی به بازگشت متوسل شوند.”

این تضاد بین احزاب محافظه کار گذشته و امروز، داونینگ استریت را نگران خواهد کرد. علیرغم تایید پیشینه مالی و سوابق او به عنوان صدراعظم، علاقه چندانی به نخست وزیر وجود نداشت. آنها احساس می کردند که ریشی سوناک آنقدر قوی نیست که بتواند نقش را ایفا کند. دیل گفت: «احساس می‌کند که او دستش را نگرفته است». جف اظهار تاسف کرد: “او در مورد مسائل مالی پیازهای خود را می داند، اکثر میلیاردرها … اما او فقط کمی ضعیف است”. و جولی توضیح داد: “ما به یک رهبر نیاز داریم و فکر نمی‌کنم او اینطور باشد.”

همچنین هیچ عشقی به طرف مقابل او وجود نداشت، زیرا گروه می‌گفتند کیر استارمر در حال حاضر آن مرد نبود. اما این عدم اشتیاق ممکن است اهمیتی نداشته باشد – این گروه به خوبی می‌دانست که حزب کارگر اپوزیسیون اصلی محلی نیستند و بسیاری در عوض وسوسه شدند که به لیبرال دموکرات رأی دهند. در واقع، شگفت‌انگیز بود که حتی با وجود اینکه کمتر از نیمی از آنها نام اد دیوی را می‌دانستند، هنوز فکر می‌کردند شانس زیادی وجود دارد که لیب دم‌ها هانت را سرنگون کنند.

به طور کلی برای این رای دهندگان به نظر می رسید که هفته گذشته با بازگشت کامرون یک گام به جلو و با واکنش به قضاوت رواندا دو قدم به عقب بوده است. سؤال این است که آیا اقتصاد سنتی محافظه‌کار برای متقاعد کردن آنها برای ماندن در گروه محافظه‌کاران کافی است یا اینکه لفاظی‌های پوپولیستی در مورد مهاجرت چیزی است که در نهایت پیوند آنها را با حزب قطع می‌کند. اگر هانت بخواهد از “لحظه پورتیلو” در انتخابات بعدی اجتناب کند، باید امیدوار باشد که همان لحظه اول باشد.