Concussed: Sport’s Uncomfortable Truth اثر سم پیترز بررسی – شرم راگبی | کتاب ورزش و اوقات فراغت

پراگبی حرفه ای سام پیترز را یک منفرد نامید. این او بود که رهبری آن را بر عهده گرفت پست یکشنبهکمپین ضربه مغزی علیه نهادهای حاکم این ورزش در سال 2013. و یک دهه بعد – در پایان جام جهانی راگبی 2023 – سایه یک دادخواست دسته جمعی در مورد ضربه مغزی همچنان بر سر راگبی جهانی وجود دارد.

به عنوان یک خبرنگار، پیترز با بازیکنان سابقی مصاحبه کرد که زندگی آنها به طور غیرقابل برگشتی به دلیل ضربه های مغزی و آسیب های دیگر، که بدتر یا آشکارا ناشی از قوانین، مقررات و نگرش های ضعیف ترغیب شده از بالا به پایین بود، تغییر کرده بود. RFU و سایر سازمان‌های برجسته در این ورزش هر گونه تلاشی برای زیر سوال بردن وضعیت موجود را – به نظر می‌رسد که نسبتاً خوش‌بینانه – متوقف کردند.

پیترز از خطرناک‌تر شدن راگبی حرفه‌ای دفاع می‌کند و توضیح می‌دهد که چگونه خطر سلامت بازیکنان از زمان حرفه‌ای شدن در سال 1995 به طرز چشمگیری افزایش یافته است. بریده ها در سراسر – به موارد زیر می رسد.

او معتقد است که نیاز به جذب مخاطبان گسترده‌تر در سال‌های پس از حرفه‌ای شدن این ورزش به یک «وسواس ناسالم» تبدیل شد. قوانین بازنویسی شدند تا بینندگان بیشتری را به دنبال حمایت مالی و تبلیغات بیشتر جذب کنند. او می‌گوید: «قوانین دائماً برای سرعت بخشیدن به بازی و بهبود تماشای بازی تغییر می‌دادند. «برخوردها جایگزین تماس‌ها شدند، ضربه‌ها جایگزین تکل‌ها شدند. گذرنامه ها تبدیل به تخلیه شدند. تکل‌ها بیشتر بود، اسکرام‌ها کاهش یافت، ضربه‌ها بزرگ‌تر شدند. پول سرازیر شد. مخاطبان افزایش یافتند.»

وضعیت بدنی بازیکنان نیز تغییر کرد. پیترز خاطرنشان می کند که در سال 1987 در اولین جام جهانی راگبی، میانگین وزن تیم ملی آفریقای جنوبی 14 پوند 7 پوند بود، در حالی که در فینال 2019، پس از 24 سال حرفه ای بودن، میانگین وزن تیم ملی 12 پوند بود. در حالی که قبلا به بازیکنان تکل غیرفعال آموزش داده می شد، اکنون تکل به عنوان سلاحی برای ضربه زدن به حریف در نظر گرفته می شد. پیترز می گوید: «همه می دانستند که این ورزش بسیار خطرناک تر از همیشه است.

او یکی از معدود افرادی بود که نگرانی های خود را برای بازیکنان بیان کرد. او در مورد ضربه مغزی و ارتباط آنها با انسفالوپاتی تروماتیک مزمن یا CTE مطالعه کرد. پیترز متوجه شباهت‌هایی بین راگبی حرفه‌ای و NFL شد، که در سال 2013، دعوای حقوقی 4500 بازیکن سابق فوتبال را حل و فصل کرد که گفتند در مورد اثرات طولانی مدت آسیب‌دیدگی سر گمراه شده‌اند. اما سازمان‌های برتر این ورزش بر موضع خود مبنی بر اینکه مشکلی وجود ندارد، ثابت قدم بودند. به گفته آنها، چنین ارتباطی بین ضربه های مکرر سر و CTE اثبات نشده است.

پیترز چندین موضوع را در مورد نحوه نادیده گرفتن مصدومیت بازیکنان راگبی حرفه ای توضیح می دهد. اول، یک ممیزی مراقبت از آسیب در سال 2002/3 معرفی شد که به خط پایه تبدیل شد. با این حال، “کاملاً محتمل است (میزان صدمات وارده) در هفت سال گذشته به طور چشمگیری تغییر کرده است” (از زمانی که ورزش حرفه ای شد).

نگرانی دیگر عدم شفافیت در مورد داده ها بود. توسط پزشکان و تیم‌های پزشکی فردی باشگاه جمع‌آوری شد و سپس توسط دانشگاه باث پردازش شد، که به این معنی بود که به دلیل رابطه تجاری نزدیک RFU با دانشگاه باث، به طور مؤثر «در داخل پردازش می‌شد». پیترز “متقاعد شد که RFU و Premiership Rugby داده های تولید شده را با “استفاده از آمار فردی برای تقویت روایت “راگبی ایمن است” نادرست معرفی می کنند. در واقع، افزایش یکبار آسیب‌دیدگی بالقوه پایان کار را نشان داد، که از 3 مورد در 2002/3 به 12 در 2017/18 رسید.

سرانجام، پیترز استدلال می کند که کادر پزشکی روز مسابقه به خطر افتاده است. آنها توسط تیم ها و به دستور مربیان به کار گرفته شدند که علاقه زیادی به حفظ بازیکنان ستاره خود در زمین داشتند. بر خلاف ارزیابی ضربه مغزی در کنار زمین – یک قانون RFU که می‌گوید بازیکنان پس از ضربه مغزی مشکوک به بازی باز نمی‌گردند – پزشکان به آنها اجازه می‌دهند این کار را مکررا انجام دهند. پیترز به لوئیس مودی و جورج نورث اشاره می‌کند که دو بار ناک اوت شدند قبل از اینکه به ترتیب در سال‌های 2007 و 2015 بازی کنند. دومی را او می نامد: “یکی از بدترین نمونه های راگبی از سوء مدیریت ضربه مغزی”.

با این حال، تا سال 2022، سازمان ها شروع به تغییر موضع خود کردند. RFU یک ارتباط بالقوه بین ترومای مکرر سر و CTE را پذیرفت. پل مک‌کروری، «تأثیرگذارترین پزشک ورزشی قرن حاضر» و یکی از منتقدان کلیدی این پیوند، به‌عنوان یک سرقت ادبی سریالی افشا شد و داده‌ها را نادرست معرفی کرد و از کارهای دیگر محققان به عنوان کار خود استفاده کرد. مک کروری در گروه ضربه مغزی در ورزش پیشرو بود، که RFU توصیه های خود را در مورد ضربه مغزی از آن گرفت. در میان سایر تغییرات، پزشکان مستقل روز مسابقه در بازی های بین المللی به کار گرفته شدند.

امروز یک پرونده قانونی علیه راگبی جهانی، RFU و اتحادیه راگبی ولز وجود دارد. با بیش از 300 بازیکن سابق درگیر، ادعا می کند که آنها در طول حرفه خود دچار آسیب های مغزی شده اند.

ضربه مغزی شده یک فراخوان برای اقدام است که نشان دهنده اشتیاق تزلزل ناپذیر پیترز برای ایمنی بازیکنان در ورزشی است که او بسیار دوست دارد. تنش بین پیترز و سازمان های برتر راگبی حرفه ای محسوس است. در صدای او یک حس واقعی ماموریت وجود دارد – و برای کسانی که این ورزش را برای مدت طولانی عقب انداخته‌اند.