“اشتیاقی برای کشتن وجود دارد که نمی توانم توضیح دهم”: کارگردان Gessica Généus درباره خطرات ساخت فیلم در هائیتی | فیلم

مساختن یک فیلم در هائیتی، همانطور که کارگردان Gessica Généus می تواند شهادت دهد، کار آسانی نیست. هنگامی که او کار خود را در پایان سال 2019 روی ویژگی 2021 آغاز کرد، فردااین کشور در تظاهرات خیابانی پتروکاریب غرق شد که به دلیل رسوایی گسترده مربوط به نفت ونزوئلا که میلیاردها دلار از بین رفت، نامگذاری شد.

او از دسامبر 2019 و ژانویه 2020 به کار خود ادامه داد، در یک مرحله فیلمبرداری در حالی که ساعت ها در خارج از کلوپ شبانه محل فیلمبرداری او صدای شلیک گلوله شنیده می شد و باعث تماس های نگران خانواده های بازیگرانش شد.

پروژه جدید Généus که قرار است فیلمبرداری در شهر بندری Jacmel سال آینده آغاز شود، به طور بالقوه در بحبوحه شرایط دشوارتر که از زمان قتل رئیس جمهور آن Jovenel Moïse توسط مزدوران مسلح در سال 2021، کشور کارائیب را فراگرفته است، آغاز خواهد شد.

این روزها بخش بزرگی از کشور تحت کنترل باندهای رقیب است. قتل های هوشیارانه گسترده شده است. بهترین امید برای کاهش خشونت ممکن است مداخله اجباری سازمان ملل باشد که کنیا گفته است آماده رهبری است.

همانطور که Généus اذعان می کند، شرکت های سازنده نسبت به خطرات فیلمبرداری در هائیتی محتاط بوده اند. وقتی به حادثه‌ای اشاره می‌کنم که در آخرین سفر من به هائیتی در دسامبر 2019 رخ داد – زمانی که فردا مشغول فیلم‌برداری بود – قتل یک زوج فرانسوی جنئوس که از فرودگاه تعقیب شدند، توضیح می‌دهد که چگونه این قتل تقریباً منجر به کاهش بودجه تولید او شد.

جنئوس با تشریح آگاهی خود از ریتم خشونت در هائیتی در طول سالها توضیح می دهد: “من در محله هایی مانند فردا بزرگ شدم.”

من (به تهیه کنندگان در فرانسه) گفتم: اکنون باید این کار را انجام دهیم. در غیر این صورت خشونت سرایت خواهد کرد. در حال حاضر من این ریسک را نمی کنم. در حال حاضر میل به کشتن وجود دارد که نمی توانم توضیح دهم.»

با وجود تمام مشکلاتی که جنئوس و گروهش در ساخت فردا با آن مواجه شدند، فیلمی خارق‌العاده است، اغلب مبهم است و از بدیهیات اجتناب می‌کند.

این فیلم داستان خانواده ای را در محله لالوی پورت او پرنس دنبال می کند. شخصیت اصلی آن، فردا – که به نام خدای وودوی ثروت و تمایلات جنسی نامگذاری شده است – دانشجوی دانشگاهی است که معلمان بدون مزد به ندرت در آن حضور دارند و دانشجویان را به بحث در مورد مشکلات کشور و نحوه پاسخگویی به آنها وا می دارد.

مادر فردا، ژانت، شخصیتی دور که از مادر فعال خود جنئوس الگوبرداری شده است، در حالی که در تلاش برای برقراری ارتباط با زندگی فرزندانش است، یک مغازه کوچک دارد. خواهر فردا، استر، به دنبال رابطه ای با یک سناتور بدرفتار است که به طور بالقوه می تواند خانواده را از فقر نجات دهد.

اما این معضل اصلی پیرامون خود فردا است. در ابتدای فیلم متوجه می شویم که او در خانه خودش توسط دوست پسر مادرش مورد تجاوز قرار گرفته است.

به او فرصتی داده شد تا با دوست پسر هنرمند سرخورده خود – که پس از درمان زخمی که بر اثر گلوله سرگردان در حالی که در رختخواب دراز کشیده بود، به جمهوری دومینیکن برود – با این سؤال روبرو می شود: آیا باید در هائیتی بماند؟ اگر چنین است، چرا؟

این سوالی است که بر سر فیلم بزرگ است، بازتابی از گفتگوهای خود کارگردان با دوستانش: تعجب دائمی در مورد اینکه چه کسی بعدی «به فرودگاه خواهد رفت».

جنئوس که شش ماه از سال را در هائیتی می گذراند، توضیح می دهد: «من خودم با سؤال فردا مشکل دارم.

به همین دلیل است که من اینقدر با فیلم همذات پنداری می کنم. هر بار که در هائیتی هستم، از خودم می پرسم: اینجا چه کار می کنم؟ دیدگاه من و دوستانم رادیکال و فمینیستی است. من نمی توانم درک کنم که چگونه یک زن می تواند با مردی که او را کتک می زند بماند. اما من در مورد هائیتی چنین احساسی دارم.

«خشونت بخشی از شیوه زندگی است. حتی اگر عجیب به نظر برسد – بیمارگونه، حتی – تجربه من از زندگی در هائیتی من را کاملاً شکل داده است.

شخصیت دوست پسر هنرمند سرخورده فردا، یشوا، به ویژه از دشواری های هنر در هائیتی صحبت می کند.

بسیاری از هنرمندان، از جمله فیلمسازان، وجود دارند که نتوانسته‌اند در خارج از هائیتی تولید شوند یا فیلم‌هایشان سفر کند. فکر نمی‌کنم این سوال را بپرسم که “اگر نتوانم در هائیتی فیلمبرداری کنم چه؟” من احساس می کنم که در آن شرایط در مورد هائیتی صحبت نمی کنم.

من ترجیح می دهم خود را بکشم تا از صحنه های هائیتی در جمهوری دومینیکن فیلمبرداری کنم. اما تفاوت این است که من به یک تهیه کننده و پول در خارج از کشور دسترسی دارم.»

او توضیح می دهد که دسترسی جنئوس هنگام کار در هائیتی تا حد زیادی به دلیل شناخته شده بودن او به عنوان یک بازیگر در هائیتی است. او کار خود را در مرحوم ریچارد سنکال آغاز کرد باریکاد (باریکاد) 20 سال پیش، و او معتقد است که سلبریتی او به رفع موانع کمک کرده است.

به طور متناقض، جنئوس مفهوم خطرناکی از آزادی را در قلب هرج و مرج هائیتی شناسایی می کند که معتقد است به زندان تبدیل شده است.

«ممکن است ادعایی به نظر برسد، اما برای طولانی‌ترین زمان من با این ایده آزاد بودن وسواس داشتم. چون فیلم‌های آمریکایی را تماشا می‌کردم، همیشه احساس می‌کردم که آزادی به معنای دویدن در یک میدان بزرگ در یک سرزمین بزرگ است.

من به کشور خودم نگاه کردم و به آرامی و دردناک متوجه شدم که این بخشی از آزادی است.

ما خیلی وقت است که تنها بوده‌ایم و سعی می‌کنیم از خود مراقبت کنیم، و هرگز دولتی نداشته‌ایم که مراقب جمعیت باشد.

می‌خواهم بفهمیم که این آزادی مطلق بخشی از چیزی است که ما را نابود می‌کند.

ما هیچ حفاظتی نداریم، هیچ مکان امنی نداریم، و بنابراین هرگز نتوانسته‌ایم چیزی از دیدگاه خودمان خلق کنیم.»

اگر فردا به بسیاری از مشکلاتی که زندگی در هائیتی را بسیار چالش برانگیز به نظر می‌رساند دست بزند – فقر شدید، فساد، خشونت، امتیازات سیاسی و اقتصادی که نخبگان کوچک از آن برخوردارند، استثمار مردم هائیتی توسط بیگانگان – آن مسائل را با وضعیتی گرم‌تر متعادل می‌کند. ، نگاهی خوش بینانه تر به جامعه و فرهنگ هائیتی دارد.

جنئوس در توصیف صحنه‌های فیلم‌برداری شده در کلوپ شبانه پورت او پرنس که تجسم این برداشت جایگزین از هائیتی است، می‌گوید: «می‌خواستم به مردم نشان دهم که هنوز زندگی خود را دارند. می خواستم نشان دهم که این نوع صمیمیت چگونه قدرت فوق العاده ای دارد. چگونه هنوز باید راهی برای انتخاب پیدا کنیم، حتی در شرایط سخت و تقریبا غیرممکن. این چیزی است که من در مورد آن کنجکاو هستم.»

برای من، فردای فیلم زنی است که این تجربه دردناک را پشت سر گذاشته است. او در محلی که در آن زندگی می کرد مورد تجاوز قرار گرفت. و خودش را بازسازی می کند. من او را فردا صدا زدم تا یادآوری کنم که می توانی زیبایی را از آنچه زشت است پس بگیری. او نماینده کسی است که ایستاده است.»

فیلم بعدی جنئوس – در مورد رابطه بین پسر وزیر و یک فاحشه – از او می خواهد که در مورد هرج و مرج خشونت آمیز هائیتی کار کند.

در حالی که بیشتر خدمه از پورت او پرنس به Jacmel پرواز می‌کنند، تجهیزات سنگین باید در جاده‌هایی حرکت کنند که در حال حاضر با پست‌های بازرسی کنترل شده توسط گروه‌ها پر شده است. اینکه آیا آن باندها همچنان کنترل خواهند داشت یا نه، به موفقیت و زمان مداخله ضد باند به رهبری کنیا بستگی دارد.

ما دائماً توسط باندها تخلیه می شویم. آنها ما را خسته نگه می دارند و نمی توانیم به این فکر کنیم که چگونه از خود محافظت کنیم.

این چیزی است که باید در هائیتی تحلیل شود. این چیزی است که من به آن وسواس دارم. چگونه به ته آن برسیم؟

«من خیلی به مادرم نگاه می کنم که این سؤالات را می پرسد. او یک فعال بود. من قبلاً در مورد او فکر می کردم: “تو بدون اینکه تغییری در وضعیتی که می خواهی ببینی خواهی مرد.” من باید بدانم که شما به عنوان یک انسان چگونه با آن زندگی می کنید.

«بعدها متوجه شدم که سینما راهی برای دسترسی به این نوع انسانیت، این پرسش‌ها و کاوش در آنها دارد. آنجا بود که می خواستم با فردا بروم. برای نگاه کردن به جایی که همه چیز خاکستری و پیچیده است. من به آن نیاز دارم تا زنده بمانم.»