فمینیسم، وحشت عامیانه و یک قهرمان خارجی: چگونه قتل آگاتا کریستی را آسان به صفحه نمایش کوچک آوردم | کتاب ها

آاقتباس‌های گاتا کریستی یک سنت سالانه کریسمس است، همانطور که انتظارات عصبی بینندگانی که می‌نشینند تا شاهد تکه تکه‌کردن و ساده‌سازی رمان محبوب دیگری باشند که متناسب با صفحه نمایش باشد. امسال اقتباس من از کریستی نسبتاً کمتر شناخته شده «قتل آسان است» در سال 1938 به صفوف این سفره خانوادگی جشن مرگبار می پیوندد.

فیلم اصلی Murder Is Easy، کریستی را در حال آزمایش فرم و مضامین، تفسیر طبقاتی و جنسیتی، حتی برخی از ترسناک‌های عامیانه سبک مرد حصیری در یک کمدی رمانتیک تیره با اغواگری به اندازه قیاس می‌بیند. قتل آسان است مارپل یا پوآرو نیست. فیتزویلیام و بریجت، قهرمانان دو دستی، حتی کارآگاه هم نیستند، چه رسد به شخصیت‌های نمادین، اما بدون شک کتاب علاقه‌مندان خود را خواهد داشت که تفسیر من برایشان تداخلی آزاردهنده است. به آنها می گویم: اقتباس ترجمه نیست.

به طور سنتی، وظیفه تبدیل رمان به درام از نویسنده ثانویه نامرئی می خواهد. که ما بردارهای خالص و خالی باشیم. اگر اصلاً حضور ما در محصول نهایی احساس شود، در بهترین حالت مانند شن در صدف است. خرابکاران در بدترین حالت مانند زن با فضیلت پریکلس، “بزرگترین افتخار ما این است که کمترین صحبتی درباره او شود، چه در ستایش و چه در سرزنش”.

اگر فقط آداپتور نوعی تجهیزات انتقال شفاف بود که توسط آن می‌توان کار نویسنده اصلی را تبدیل به گوشت کرد؟ ترجیحا با تمام بیت های مورد علاقه شما دست نخورده و وفادار به سلیقه و نظرات شما. در عوض، ما نمایشنامه نویسان مانند چرخ سوم در یک زن و شوهر وارد می شویم و به معشوق شما ضربه می زنیم. اما چرا سرگرم نباشید، از گوش دادن به برخورد کوتاه ما لذت ببرید؟ در نهایت، کتاب اصحاب وفادارند; آنها می توانند از دستان بسیاری عبور کنند و همچنان کاملاً مال شما باشند.

به این فکر کردم که اقتباس گفتگوی بین دو نویسنده است که در یک لحظه خاص از زمان مانند غریبه ها در یک مهمانی شام با هم برخورد می کنند. من، آشنای جدید، کمی ناشناخته، به بهترین دوست میزبان از مدرسه، کتاب معرفی می شود. Sparks می تواند پرواز کند، همه چیز می تواند به طرز وحشتناکی اشتباه شود، اما میزبان ما – در این قیاس، تهیه کننده سفارش دهنده – دقت لازم را انجام داده و مطمئن شده است که افرادی را دعوت می کند که سوار شوند. گفتگو با ظرافت آغاز می شود. مانند هر مهمان خوب، من ممکن است به دنبال زمینه های مورد علاقه مشترک باشم – «آیا شما گفتید فروپاشی اجتماعی / آنگلوفیلی پسااستعماری / خاموش کردن زنان؟ چه تصادفی، من خودم خیلی به این موضوع فکر کرده‌ام، اخیراً» – و بعد شما دور هستید، سرتان را با هم گپ می‌زنید، از یک فکر به فکر دیگر فرار می‌کنید. تمام کردن جملات یکدیگر.

اتفاقاً کریستی همه اینها را در این رمان عجیب گنجانده است. یک افسر پلیس از یک قلمرو خیالی از امپراتوری به انگلستان بازمی گردد که آرزویش را دارد اما به سختی می شناسد، اما روستای کاملی را می یابد که توسط یک غول روزنامه بنیادگرای مذهبی اداره می شود، در حالی که زنان باهوش با ناامیدی نیهیلیستی زوزه می کشند، و طبقات پایین تر و صدای مخالف. توسط یک قاتل ناشناس انتخاب می شوند. انگلستان کوچک دنج این نیست. اگر فقط این رمان را بخوانید، کریستی را به عنوان یک فمینیست انقلابی انتخاب می کنید.

اما فیلمنامه‌نویس نباید عمیقاً در عقاید و عقاید نویسنده غوطه ور شود – بالاخره این یک مهمانی است، نه یک بازجویی. اقتباس نوعی بیوگرافی نیست. چقدر بی ادبانه خواهد بود؟ مثل گوگل کردن میهمانان زیر میز شام. من این نوع تحقیق را برای کار اصلی خود ذخیره می کنم. نمایشنامه ای درباره فانی برنی و ژرمن دو استال مستلزم خواندن تمام رمان های آنها، سپس نقد ادبی، به علاوه روایت های معاصر و تاریخ انقلاب فرانسه بود. به عنوان یک اقتباس، نیازی به متخصص شدن در نویسنده کتاب The Book نیست. من آنها را در لحظه نوشتن، همانطور که تنها در صفحه بیان شده است، به حرفشان می پردازم. گذشته آنها، آینده آنها، دغدغه من نیست. من ممکن است دیگر هرگز آنها را ملاقات نکنم، اما من کاملاً در این گفتگو غوطه ور هستم… «در مورد مردان خودساخته چه گفتید؟ اوه، این خیلی خوب است. خنده دار. من آن را به یاد خواهم آورد.»

و من باید به یاد داشته باشم. وقتی شروع به نوشتن فیلمنامه ام می کنم، تقریباً رمان را کنار گذاشتم. من نمی توانم صفحات آن را ورق بزنم تا نقل قول هایی مانند برگه گهواره در امتحان را پیدا کنم. خاطره دیالوگی را که هنگام ملاقات با The Book برایم خواند، به من کمک خواهد کرد. از نظر موضوعی، من هیچ عذرخواهی نمی‌کنم که فقط آنچه را که برایم جالب بود به خاطر می‌آورم. من یک زن رنگین پوست قرن بیست و یکم هستم و به ناچار قسمت هایی از کتاب وجود خواهد داشت که با من صحبت نمی کند و به مهمانان دیگر اطراف میز می رود. من نمی‌توانستم Les Liaisons Dangereuses را بدون نظر از دیدگاهی مدرن برای رادیو اقتباس کنم.

همکار جدید اما نسبتا قدیمی من، کتاب، مسائل خاصی در وضعیت بدنی دارد. مانند یک متخصص کایروپراکتیک، به آرامی آن را به جلو می برم و به موضوعاتی می پردازم که کتاب ممکن است در گذر به آن اشاره کرده باشد، اما این موضوعات بیشتر از آنچه نویسنده پیش بینی می کرد، با مخاطبان فعلی زنگ می زند. من ممکن است توضیح بدهم، اغراق کنم، و کاوش کنم، اما هیچ وقت استخوان بندی داستان را تغییر نمی دهم. من سعی می کنم به آن کمک کنم صاف تر بایستد. قرار گرفتن کتاب روی پای خود برای نمایش همیشه نیاز به مداخله ساختاری دارد. و از نظر دراماتورژیک، Murder Is Easy به کمک کمی نیاز داشت.

به عنوان بخشی از مجموعه نبرد سرپرست نوشته شده است، در حالی که فیتزویلیام و بریجت ممکن است معمای قتل رمان را حل کنند، هیچ کدام قدرت بستن پرونده را ندارند. کریستیز فیتزویلیام هیچ صلاحیت یا شهرت و بینش زیادی ندارد. تنها ابرقدرت کارآگاه او گوش دادن به زنان است – بسیار تحسین برانگیز، اما نه به اندازه کافی برای یک محقق قهرمان. اقتباس‌های قبلی او را به کلی از بین بردند، اما یافتن راهی برای بازنمایی و استفاده از قهرمان همسترینگ کریستی من را مجذوب خود کرد.

ساختن فیتزویلیام به عنوان یک مرد سیاهپوست تلاشی برای اصلاح تنوع در انتخاب بازیگران نبود، بلکه چگونگی کارکرد شخصیت او بود. به عنوان یک نیجریه ای ثروتمند و تحصیلکرده، محدودیت های او به عنوان کارآگاه موانع بیرونی ناشی از وضعیت مهاجرت او هستند، نه ضعف او به عنوان قهرمان داستان. یک انگلوفیل آفریقایی در انگلستان پس از جنگ جهانی دوم از NHS، جیره‌بندی و نیکوکاران شلوار پاره‌پوش، چشم خارجی فیتز ناراحتی اجتماعی و بدبینی تلخ کتاب را آشکار می‌کند.

اولین باری که آن را خواندم، فکر کردم: “چه کتاب کوچک خشمگینی.” در مورد طبقه، جنسیت و چسب بالقوه سمی که انگلستان را در کنار هم نگه می دارد، آزمایشی، خام و حتی سخت به نظر می رسید. اگر به هر طریقی این موضوعات را تشدید کرده باشم یا آن موضوعات را بیشتر بررسی کرده باشم، آن را به کتاب می‌گذارم که مرا زیر میز لگد می‌زند و نگاه‌های نسبتاً تیزی به من می‌زند. وقتی یک نوشیدنی روی لباسم ریختم تا یک یادداشت برایم قاچاق کند، نمی‌دانم «قتل آسان است» تا چه اندازه می‌توانست در تضعیف نابرابری طبقاتی و نامرئی ظالمانه زنان باشد. با اشتیاق سر میز شام را تکان دادم، احساس خوشحالی کردم که بر این اساس متعهد شدم و سازگار شدم. هیچ چیز بهتر از ملاقات و گفتگو با شخص جدیدی نیست که نگرانی هایش به طور اتفاقی با نگرانی های شما همسو می شود.

اگر رمان‌ها واقعاً مهمان‌هایی بودند که در مهمانی‌های شام با هم ملاقات می‌کردیم، می‌خواستم فکر کنم به محض اینکه شروع کردم به بازگویی داستان جذابی که روی سوپ با من زمزمه می‌کرد، فقط از روی خروس مشخص سر و کج شدن چانه در من. در نمایش، دوست قدیمی و محبوب خود، کتاب را می شناسید. و اگر نه؟ خب… پس با یک داستان کاملاً جدید آشنا می‌شوید – و چه چیزی بهتر از آن؟