بررسی فالستاف – اپرا شمال در صحنه سازی شاد و سبز در چشمان سر جان برق می اندازد | اپرا

آپرده قصاب راه راه رنگین کمان بالا می رود فالستاف جدید اپرا شمال، قهرمان ما به هیچ چیز شبیه بابا نوئل در تعطیلات کمپینگ ارزان قیمت نیست. از شانس او ​​در یک کاروان درهم ریخته، هنری وادینگتونسر جان یال سفید و شکم گرد در حال ارزیابی خسارت فیزیکی و مالی آخرین شب افراطی خود است. او می‌تواند به‌راحتی غم‌انگیز و غم‌انگیز باشد، اما همانطور که خود مرد در هنری چهارم شکسپیر می‌گوید: «در آن فالستاف فضیلتی نهفته است». و بنابراین در اینجا ثابت می شود. برق زدن در چشمان این فالستاف، مصونیت دوست داشتنی او در برابر خجالت، و مهمتر از همه یک شوخ طبعی بی پایان همه چیز را فرا می گیرد. اولیویا فوکستولید، اولین نمایش از سه نمایش این شرکت به صورت پایدارفصل سبز“.

این ویندزور شکسپیر نیست، بلکه ویندزور دهه 1980 متحرک است، جایی که آلیس فورد، که اغوای او در مرکز جدیدترین طرح پول‌سازی فالستاف قرار دارد، با دوستانش در باشگاه تنیس علیه او توطئه می‌کند و دخترش نانتا به دنبال آن است. یک فنتون مو بلند در تی شرت Joy Division. این جابجایی مسلماً در محیط‌های حومه‌ای نیمه اول، جایی که دسیسه‌های کمیک با خوشحالی به‌عنوان مسخره‌ای متمایل به اپرای صابون پخش می‌شوند، بیشتر از تحقیر اوج فالستاف در جنگل‌های پارک ویندزور معنا پیدا می‌کند. اما ظاهر یک درخت بلوط که کاملاً از شاخ‌ها (شاخ‌های واقعی، دور انداخته شده توسط گوزن‌های هاروود هاوس) ساخته شده است، جادوی واقعی در مورد آن دارد: یکی از چندین ضربه شاهکار از لزلی تراورز، که طرح های آن در هر سه تولید “سبز” به هم متصل خواهند شد.

وادینگتون از هر لحظه نقش اصلی لذت می برد و تقریباً با لیدر آواز می خواند–مانند توجه به متن در قسمت‌های کلامی‌تر فالستاف، اما مقدار زیادی اپرای بزرگ در شکوه او، و کمکی سالم به غزل برای متعادل کردن غم‌انگیز. کیت رویالآلیس هر ذره بازی کمیک اوست. صدا گاهی اوقات فاقد درخشش است، اما او برای هرج و مرج صحنه های پایانی در حالت جرقه ای است. ریچارد بورکهارد یک تپه وردین را به آریا حسادت جدی فورد می‌آورد، در حالی که ایزابل پیترز (نانتا) و اگور ژوراوسکی (فنتون) به عنوان یک جفت عاشق با آواز درخشان جذابیت می‌کنند. آواز خواندن قوی و زمان بندی کمیک مرده از همه دوستان مختلف آنها وجود دارد. لحن گرم و عاقلانه لوئیز وینتر به سرعت و لحن تند پل نیلون در نقش دکتر کایوس ریاکار به خصوص به یاد ماندنی است.

سرگرمی از پشت چراغ‌ها ادامه دارد. گری واکر ارکستر اپرا شمال را در یک رقص شاد در موسیقی فوق‌العاده غنی و غافلگیرکننده اپرای آخر وردی رهبری می‌کند، گروه‌های پیچیده آن را تحت کنترل نگه می‌دارد (یک یا دو تکان لحظه‌ای به کناری) و لحظاتی از نقاشی کلمات کمیک و تقلید از خود را می‌دوشند. تمام ارزش آنها ردپای کربن آن ممکن است کوچک باشد، اما این فالستاف لبخند بزرگی بر لب دارد