بهترین نمایش های عکاسی 2023 | عکاسی

ادل آسانتی، لندن

سلیمانی داستان پدر و مادرش – فعالان دموکراسی خواه تبعید شده از ایران و ورود به ایالات متحده – را در مجموعه ای از تابلوهای شفاف و پیچیده می نویسد. درد گذشته به جا مانده، تجسم در دستی که دسته چمدان را گرفته است، با عزم برای پرورش و درمان برخورد می کند. با حس سرزندگی و امید، پرندگان، میوه‌ها و گل‌ها در برابر پس‌زمینه‌های کلاژی متراکم که از لایه‌ها و لایه‌هایی از عکس‌ها تشکیل شده‌اند، بیرون می‌آیند. کار مجسمه سازی و اجرایی سلیمانی در عکاسی استادانه است.

تی جی بولینگ، لندن

امسال، سالی بود که همه شروع به هوش مصنوعی در عکاسی کردند، اما کازنز این فناوری را با شوخ طبعی و جذابیتی غیرقابل مهار به کار می گیرد و خاطرات کودکی خود را با نرم افزار Dall-E بازسازی می کند. نتایج، تصاویر عجیب و خنده‌داری هستند که به نظر می‌رسند از یک آلبوم عکس خانوادگی دهه 1990 گرفته شده‌اند – به شب‌های کارائوکه در Butlin’s با آقای Blobby فکر کنید.

استیلز، ادینبورگ

میانگین سرعت نوردهی دوربین لایکا لوسکاچووا 125 ثانیه است – عکاس خبری 79 ساله چک گفت: «زمانی برای فکر کردن به هیچ احساسی وجود ندارد، اما آنها وجود دارند». در 50 اثر از 50 سال ارائه شده در این نمایشگاه، با تمرکز بر تصاویر کودکان Luskačová، از روستاهای دورافتاده کوهستانی اسلواکی تا بازار Spitalfields، احساسات، بسیاری از آنها جاودانه و جهانی وجود داشت. لوسکاچووا که یکی از طرفداران ویگی و دوست کریس کیلیپ است، با وجود اینکه به راحتی با لطافت و سرزندگی آنها مطابقت دارد، توسط همسالانش تحت الشعاع قرار گرفته است. پسر شیرخوار خودش در تصاویر اینجا و آنجا نقش آفرینی می کند – مادران و کودکانی که از او عکس گرفته نیز به تماشای او کمک کردند و به لوسکاچووا، مادری مجرد شاغل در یک کشور خارجی، اجازه کار را دادند. به لطف سرسختی او و آنهاست که ما این سند پر از نیم قرن را داریم.

بنیاد مارتین پار، بریستول

زمانی که بنیاد مارتین پار به رنه ماتیچ دستور داد تا مجموعه ای از آثار را خلق کند، یک درخواست وجود داشت: کار باید در بریستول ساخته می شد. شهر یک پس‌زمینه گذرا در عکس‌های 35 میلی‌متری است که ماتیچ در آنجا ساخته است – بیشتر آنها در خانه تراویس آلابانزا مجری و نمایشنامه‌نویس عجیب و غریب گرفته شده‌اند. ماتیچ و آلابانزا در سال 2017 در فضای رقص یک شب عجیب و غریب با هم آشنا شدند، اما پرتره ای که از رابطه آنها شکل می گیرد، به آرامی صمیمی و لطیف است – و به طرز سرکشی. تصاویر نشان می‌دهند که حق بی چون و چرا برای زندگی آرام، آزادی است. ماتیچ با ماهیت نامرتب و نامرتب بریتانیایی بودن دست و پنجه نرم می کند. او جانشین شایسته ای برای خود پار است.

گالری شرق، نوریچ

خشونت علیه زنان یک اپیدمی جهانی است و کار سختی است که بتوان در آن هنر بزرگی کرد. پس از یک دهه مستندسازی زندگی زنانی که از تعرض مردسالارانه رنج برده‌اند، باسو برای اولین بار داستان خود را به عنوان یک بازمانده از سوء استفاده می‌گوید. باسو ماهرانه موضوع دشوار را با حساسیت و تخیل کنترل می کند و از اسطوره های باستانی و داستان های علمی تخیلی استفاده می کند و در عین حال تکنیک های مختلف عکاسی و همچنین تصویر و صدا متحرک را آزمایش می کند. حسابی حیاتی که به طور غیرمنتظره ای نشاط آور است.

گالری Impressions، برادفورد

کمک های موریسی به عکاسی مدت هاست که نادیده گرفته شده است. این نظرسنجی دو دهه‌ای از پرتره‌های اولیه به همکاری‌های همی با خواهرش، اجرای مجدد عکس‌هایی از آلبوم‌های قدیمی خانوادگی، تا سلف پرتره‌های اخیر در قرنطینه حرکت می‌کند. برداشتی جسورانه، ترسناک و طنز از جایگاه زنان در جامعه بریتانیا.

تیت مدرن، لندن، تا 14 ژانویه

نمایشگاهی با موضوع قاره در سال 2023؟ این کار را می توان بدون تهوع انجام داد. از جواهرات پر زرق و برق پادشاهان نیجریه در پرتره‌های بزرگ جورج اوسودی گرفته تا زیبایی آرام خانواده‌هایی که در سیاه و سفید در استودیوی لازهر منصوری در کوه‌های شمال الجزایر در دهه 1960 جاودانه شده‌اند، این نمایشگاه در ژانرهای مختلف و در میان کشورهایی با ویژگی‌های بسیار زیاد حرکت می‌کند. تاریخ ها و فرهنگ های متنوع برای یافتن حس مشترک خودمختاری و خود اختراع. این نمایش که با دانش و روحیه اداره می شود، ثابت می کند که نبض عکاسی در آفریقا یافت می شود.

باربیکن، لندن، تا 14 ژانویه

آواز قو آلونا پاردو به عنوان متصدی باربیکن، این نمایشگاه یک هدیه سخاوتمندانه فراق است: نگاهی بی سابقه به رابطه بین بدن زنان، زمین و دوربین. با حرکت از جنبش‌های اعتراضی دهه 1960 به امروز، این تحقیقات چندلایه و حیرت‌انگیز در مورد امکانات عکاسی به‌عنوان شکلی از کنش‌گرایی است، و به همان اندازه که از نظر بصری جذاب است، به همان اندازه که در دانش عمیق است.

V&A، لندن

جایزه پیکتت برترین جایزه عکاسی جهان است. این جایزه 100000 CHF نیست که این نمایشگاه را عالی کرده است – بلکه بودجه ای است که اجازه می دهد همه تلاش ها برای آن ریخته شود، از ماه ها کار سرپرستی گسترده با عکاسان و هنرمندان برگزیده (بعضی از آنها عادت نداشتند آثار خود را در گالری ها به نمایش بگذارند) تا طراحی زیبای نمایشگاه اما پس از آن عکس‌ها – مانند عکس‌های برنده سال ۲۰۲۳ گوری گیل، که صحرای هند را با یادداشت‌هایی از رئالیسم جادویی مستند می‌کنند – چیزی را دارند که با پول نمی‌توان خرید: زیبایی و درد ویرانی که ما به‌عنوان نژاد بشر با آن روبرو هستیم.

گالری عکاسان، لندن، تا 11 فوریه

غواصی شگفت‌انگیز، مست‌کننده و غافلگیرکننده در آثار به ظاهر بی‌پایان استاد مرموز ژاپنی عکاسی. این نمایشگاه با حرکت بین عکس‌های وابسته به عشق شهوانی، عکس‌های فوری دلخراش از طبیعت و نگاه‌های تند سیاسی به زندگی در ژاپن پس از جنگ، ثابت می‌کند که موریاما چیزهای بیشتری از جوراب‌های توری ماهی و صحنه‌های خیابانی دارد. تصاویری که در اینجا به شکلی بلندپروازانه توسط Thyago Nogueira انتخاب شده اند، به زیبایی روی دیوارها آویزان نمی شوند. می پرند بیرون و گلویت را می گیرند. غیر قابل چشم پوشی